Rodział 15

- Jestem w ciąży.. - powtórzyła i uciekła. Rocky stał tam dalej, jakby przed chwilą ktoś go spoliczkował. Po chwili przyszła Rydel.
- Co jest? - zapytała biorąc łyk kakałka.
- Onn.. Ona... Jest w ci.. ciąży.. Marie w sensie. - wydukał w końcu. Tak o to kakałko wylądowało na trawie. Blondynka dostała wielkie oczy.
 - Udusze cię ty idioto do sześcianu! - warknęła, łapiąc bruneta za szyje. - Ty.. Z Nią?? Na wymioty mi sie zbiera. Jak mogłeś być takim kretynem. Nie spodziewałabym się czegoś takiego po tobie!  Co innego ten przygłup Ross, ale ty? Rocky Mark Lynch?! A co rodzice powiedzą? - puściła w końcu obolałą szyję Rocky 'ego i zaczęła chodzić w kółko po korytarzu. - Przecież obiecałam was pilnować. Przysięgałam.. Jak mama z tatą się dowiedzą, to mi dopiero urządza jesień średniowiecza.. Przecież będę umierać w męczarniach... A to wszystko Kałamarnico przez ciebie! Będę cie za kare nocami nawiedzać! Będziesz beczał i błagał, bym cie zostawiła w spokoju, ale nie! Prześladować cie będę aż do twojej nędznej śmierci!! Buahahaha... A właśnie.. Muszę sobie sukienkę na pogrzeb przygotować, bo jeśli zdam się na gust ciotki Tessy to grabarz się może przestraszyć.. Hmmm... Może wezmę tę czarną mini i białą koszule z kołnierzykiem? Co ja gadam.. Przecież to pogrzeb.. Może..
- Może tą granatową z dekoltem? - podsunął Rik.
- No chyba cię coś boli.. - odpowiedziała mu Rydel. -  Pogrzeb, chłopie, na pogrzeb.. Może.. Nie... - powiedziała do siebie i pobiegła przyszykować ciuchy na swój pogrzeb.
- I jak się czujesz w roli przyszłego tatusia? - zagadnął Riker.
- Jak ty w roli baletnicy.. - odparł brunet.
 - Błee w rajstopkach...

“““““““““************************************************************

- Laurunia! Vanka! Pozwólcie na chwilę na dół! - zawołał je tata Marano.
- Po co... - Laura leniwie zwlekła się na dół, a za nią Van.
- Widziałyście to zdjęcie? - pokazał im telefon z wizerunkiem Ross'a, jednocześnie dalej dławiąc śmiech.
- Hy hy ale śmieszne.. - dodała z ironią Laura. - Nie masz nic lepszego do roboty? - znudzona powlokła się na górę.
- Rewelka tato! - powiedziała Van i przybili piątkę. - Aha... Tylko nie waż się czegoś takiego próbować z Rik'iem.. - wciągnęła trampki i wyszła z domu.
- Muszę zadzwonić do tego kogoś...

*Rozmowa telefoniczna*

- Halo? - Rocky odezwał się po trzech sygnałach.
- Witaj chłopcze! To zdjęcie, które mi wysłałeś.. Po prostu brak słów.
- Ah tak..
- Chłopak mojej córki ten cały Ross, czy Roś, a moze Ryszard? Nie ważne ! W każdym razie ten durny Lynch... Zasłużył sobie na to!
- No oczywiscie...
- Jak widzę ten jego pysk, jak widzę pysk obojętnie jakiego Lynch'a, albo blondyna, to aż we mnie wrze.. A ty nie jesteś blondynem co?
- Nie, ale..
- Nooo kamień z serca. Wracając do tej foty, to z początku myślałem, że to... Ale to już nie jest rozmowa przez telefon.. Mieszkasz może w pobliżu?
- Aaakurat jestem u Lynch'ów.
- Świetnie, zaraz tam będę.
- Co? Nie... - za późno, pan Marano odłożył słuchawkę i w podskokach pobiegł do Lynch'ów. Otworzył mu Rocky. Zadowolony ojciec rozłożył się na kanapie i zawołał:
- Roś, y nie.. Ryszard!! Riker! Pozwólcie na dół. - zdumieni chłopcy zeszli. Nogi im zdrętwiały, gdy zobaczyli pana Marano w swoim domu. - Spokojnie.. Nie mam grabi.. - odetchnęli z ulgą. - Usiądźcie prosze... - wykonali polecenie. Mimo wszystko cały czas siedzieli jak na szpilkach. Zajęli oba fotele, żeby w razie czego szybko uciec. Rocky zajął miejsce na skraju kanapy.
- A więc.. - zaczął pan Marano. - Ten tu oto wasz znajomy, bardzo mi zaimponował. Jest bardzo dobrze wychowany, zabawny, i jak zauważyliście nie jest blondynem.
- Ale za to brunetką... - mruknął Ross. Pan Marano, na szczęście nic nie usłyszał.
- ... dlatego, uważam iż to on powinien być z jedną z moich córek. Przede wszystkim dlatego, że nie nosi nazwiska Lynch...
- Ale...
- Zamknij się Lynch! Jestem ojcem, one są jeszcze bardzo bardzo młode...
- Ale..
- I dlatego nie mogą decydować same za siebie...
- A... - zaczął Rocky.
- Nie musisz mi dziękować..
- Ale...
- Wiem, wiem, jestem wspaniałym ojcem...
- Ale...
- Tak, wybierz Laurę.. Bardziej nie lubię Ryszarda...
- Ale...
- To nasz brat! - wykrzyczał w końcu Ross. Pan Marano otworzył buzię. - Radzę zamknąć buzie, bo tu muchy latają.. - powiedział i szybko zwiał. To samo zrobił Rik, rzucając tylko:
- Powodzenia z grabiami, tatuśku.. - pan Marano powoli skierował wzrok na nieco przestraszonego bruneta. Rocky miał świadomość, że właśnie teraz przeżywa ostatnie chwile w życiu. Jego serce jeszcze tylko przez chwilę bije. Łapczywie wykonywał wdech i wydech. PAN Marano wstał i poszedł do kuchninie zaszczycając go spojrzeniem. Zaczął przeglądać szuflady, robiąc przy tym masę hałasu. W końcu chyba znalazł to czego szukał. Wrócił do przestraszonego  Rocky'ego. W lewej ręce miał chochle, a w prawej paralizator. Rocky nie tracił czasu. Natychmiast w wybiegł z domu kierowałsię w stronę domu Van. PAN Marano deptał mu po piętach. Zasapany brunet wpadł do domu Van. Na drodze stanęła mu mama Marano. Z grabiami w rece.
- AA.... Myślałam, że ty Lynch..
- Nnie skąd.. Jest może Van? - zapytał drżącym głosem.
- Na górze.. - Rocky śmignąl do Van i zatrzasnął drzwi. - Ratuj!!!
- Przed czym?! - zapytała zdziwiona.
- Twój tata.. - w tym momencie usłyszeli straszny huk. Drzwi wyleciały z zawiasów. Na ich miejscu stał rozwścieczony mężczyzna. Rocky skierował sie w stronę balkonu, ale poczuł ostry ból. No tak... Dopadła go chochla.. Stracił równowagę i upadł.
- Rocky! - krzyknęła Ness. - Nic ci nie jest?
- Niech się cieszy, że nie jest blondynem.. - powiedział Władca Grabi i wyszedł zadowolony.
- Ty krwawisz!!
- nic mn nie jest..- wyjąkal i z trudem wstał. Vanessa pomogła mu  dojść do domu. Na progu spotkali jakąś blondynkę.
- Hejj .. - powiedziała zdumipna. - Tu mieszka Rocky Lynch?
- Tak.. To ja - odpowiedział Rocky.
- Mam na imię Victoria. Jestem siostrą Marie.
- Coś z nią? Coś z dzieckiem?
- Tak jakby...

I oto znów wplatałam pomysł Lovely Rosser. I znów jej bardzo dziękuje. A tak w ogóle to ze smutkiem stwierdzam, że jest coraz mniej komentarzy... :/ jeśli coś wam się nie podoba, czy macie jakieś pomysły, piszcie śmiało :)